Sinds 1 november 2003 zijn wij de baasjes van Onyx, een kruising Flatcoated Retriever/Greyhound/Herder. Onyx is geboren in Spanje en daar langs de snelweg gevonden. Hij is dus hoogstwaarschijnlijk uit de auto gezet. Hij was wel gechipt, waardoor de Spaanse eigenaar achterhaald kon worden, maar die gaf te kennen dat hij niet langer voor Onyx wilde zorgen. Toen is Onyx in een Spaans dierenasiel terecht gekomen, waar hij een half jaar gewoond heeft. Daar was hij doodongelukkig. Spaanse asiels krijgen geen subsidie en teren volledig op vrijwilligers. De honden krijgen alleen (karig) eten en drinken en er is verder geen tijd om ze uit te laten, dus ze moeten maar ergens in de hoek van hun verblijf hun behoeftes doen. Onyx is via de stichting Greyhound Rescue naar Nederland gekomen en sinds een half jaar woont hij dus bij ons. Tijdens onze vakanties verplaatsen wij ons altijd per openbaar vervoer of lopend met de rugzak en we slapen in een tentje. Onyx moet vanaf nu natuurlijk mee, dus om te kijken of hij dat kan en of hij het ook leuk vindt planden we een testweekend. Dat werd het "Op Pad wandelweekend Hond en Baas". In de beschrijving die we kregen van de Wandelwaaier stond dat het sterk werd afgeraden om met het openbaar vervoer te komen vanwege de lange reistijd en het vele overstappen, maar omdat we dat juist wilden uitproberen en we zelfs niet eens over een auto beschikken zijn we toch met de trein naar Hotton gegaan. De reisduur viel enorm mee (3 en een half uur, evenveel als de door de Wandelwaaier geschatte reistijd per auto) en ook het aantal overstappen was minimaal (2 simpele overstapjes in Maastricht en Luik). We waren zelfs nog sneller dan alle anderen, die met de auto waren gekomen en op diverse plekken in de file hadden gestaan. Onyx moest zijn eigen spullen dragen in een speciaal daarvoor aangeschafte hondenrugzak, en dat vond hij geen enkel probleem. Hij liet zich gewillig "opzadelen", en trippelde vrolijk voor ons uit. Af en toe nam hij de bocht wel "te krap" en schuurde dan met zijn rugzak langs de muur. Alleen plassen met de rugzak op ging niet, dus als hij aangaf dat hij wilde plassen deden we zijn rugzak even af. Gelukkig kan dat eenvoudig door de klittenbandconstructie tussen het op zijn rug bevestigde "dekje" en de daadwerkelijke rugzak. Ook in de trein gedroeg Onyx zich voorbeeldig. Hij ging lief op zijn fleece-dekentje liggen (dat hij zelf gedragen had in zijn rugzak) en liet zich aaien door iedereen die dat maar wilde. Alleen conducteurs met een pet op vindt hij een "bedreiging" voor zijn baasjes, dus die kregen een blafconcert als begroeting. Gelukkig dragen Nederlandse conducteurs geen petten meer, maar de Belgen nog wel. Eenmaal in Hotton liepen we via de "toeristische route" naar de camping drie kilometer verderop. Daar aangekomen bleek 1 van de andere deelnemers van het weekend, Astra met haar Mechelse Herder Cheeta, haar tent al te hebben opgeslagen. Wij prikten ons tentje daarnaast, terwijl Onyx kennismaakte met Cheeta. Beide acties verliepen succesvol en leverden tevreden en blije gezichten op. Ondertussen waren ook de laatste deelnemers aangekomen: Elsbeth met dochter Janna en hond Max, een Rhodesian Ridgeback pup, die ondanks zijn jonge leeftijd nu al groter was dan beide andere honden. Max werd blij begroet door Onyx en Cheeta.