•  
  1. Home
  2. Malamute clubblad (2005)

Malamute clubblad (2005)
 
Maandag 26-09
 
Vandaag werd ik al vroeg door mijn baasje gewekt. Hij vertelde me onder de ochtend wandeling dat we vandaag naar de Gross Glockner zouden gaan. Hij dacht dat ik zou snappen wat de Gross Glockner zou zijn denk ik, want hij bleef er maar over vertellen.. maar goed, ik had zoiets van we zien wel wat het gaat worden vandaag.

Maar goed. Na mij ontbijt en ochtendwandeling gingen we dan om een uur of 9 op weg. Ik mocht met Cheroki, Nituna en met mama (Chigau) mee rijden. Ik vond dat wel leuk hoor, alleen kon ik niet naar buiten kijken. Daardoor begon ik maar te zingen, wat me niet in  dank werd afgenomen door Ronald en Veronique. En de rest volgens mij ook niet. We stopten ergens op een berg (Füschertörl, op 2407 meter) waar we even onze benen konden strekken en waar ik mijn baasjes weer even kon zien. Mijn baasje nam me mee naar een plekje waar, jawel SNEEUW , lag. Ik wist niet hoe ik het had en kon me dan ook niet inhouden. (Je moet weten, ik ben helemaal gek op sneeuw en ben dan ook niet te houden als de mogelijkheid zich voor doet).Ik liep samen met mijn baasje en Adahy en zijn baasje een stukje naar beneden waar de sneeuw lag. Ik propte mijn neus erin en vermaakte me prima. Na een tijdje moesten we nog met zijn allen poseren voor zo'n 20 foto's ofzo waarna ik weer terug in de bus werd gezet. De baasjes gingen nog wat drinken alvorens we verder zouden rijden. Het duurde me allemaal wat te lang en besloot ze te roepen. Na een tijdje kwamen ze er dan eindelijk aan en gingen we weer verder op weg. Ik had zo'n vermoeden dat alle honden erg opgewonden waren maar ik wist niet waarom. Zou het door de hoogte komen of door de sneeuw. Of wisten zij wel waar we naar toe gingen. Ik vroeg het me af.

Na een tijdje kwamen we dan eindelijk op de plaats van bestemming aan.
We werden aangekleed met onze tuigjes, rugzakjes en weet ik het allemaal wel niet. We moesten wederom allemaal weer poseren, alleen nu voor mensen die ik niet kenden. Blijkbaar zagen we er leuk uit, want we hadden veel bekijks. En ik moet eerlijk toegeven, alle malamutes vonden het wel leuk, die aandacht. Na deze minuten van aandacht gingen we dan eindelijk op pad. Het baasje vertelde me dat als ik naar rechts keek ik de Gross Glockner zag en dat waar we nu stonden de Kaizer-Franz-Josefs-höhe was. Deze Kaizer-Franz nog wat, was 2369 meter hoog. Toen ik dat hoorde bergreep ik waarom alle Malamutes zo opgewonden waren en werd ik zelf ook enorm opgewonden. We begonnen aan de afdeling van deze Franz-Josefz berg en ik moet zeggen dat dat best wel steil was. Het was klimmen en afdalen en we moesten erg goed opletten waar we onze voeten en poten neerzetten. Ik liep met het vrouwtje en het baasje liep met mama. De afdaling was erg spectaculair en het uitzicht erg gaaf.
Onderweg kwamen we allerlei beestjes tegen. Volgens het vrouwtje waren het Mürmeltieren.
Na een tijdje kwamen we op een wat vlakker stuk, waar ook een plas water lag waar we konden drinken en wat eten, en er waren zelfs malamutes als ikke die er in durfden, ondanks dat dat water ijskoud was. Ook de baasjes gingen eten en daarna spelen met hun Malamutes.

Nadat iedereen gegeten en gedronken had en de baasjes waren uitgespeeld met ons, gingen we weer verder. We liepen over een soort van hangbrug over met daaronder een hele hoge en wilde waterval.
We kwamen onderweg weer beesten tegen die berggeiten werden genoemd. Ha, ze waren bang van ons, want ze liepen weg. Het baasje ging samen met mij deze berggeiten achterna. Ik denk dat hij ze wilden vangen ofzo. Voordat we het wisten zaten we een stuk hoger dan de rest van onze groep en zaten we erg dicht bij de berggeiten. Ik begon te blaffen en wilde er naar toe,maar ik kreeg het baasje niet mee. Ik denk dat het baasje bang voor ze was, maar dat snap ik niet, want ik ben er toch bij !!
Na de poging te hebben gestaakt sloten we ons weer aan bij de groep en vervolgden we onze weg. Na wederom weer een hoop geklim en geklauter kwamen we bij de ……… dam aan.

Ook deze lokatie was schitterend om te bezichtigen. Ook hier hebben we een korte pauze gehouden. Ondanks de voorbereidingen en ervaringen, begon het voor sommigen nu toch wel een beetje zwaar te worden. Zeker voor het vrouwtje van Kiara, het vrouwtje van Adahy en mijn vrouwtje. Maar we hadden de tijd, en deze werd dan ook genomen door de baasjes. Wat dat betreft werd er door de baasjes goed rekening met elkaar gehouden. Vanaf dit rustpunt konden we het eindpunt zien waardoor het voor allemaal weer een stuk makkelijker werd.

We liepen verder richting de dam. Het was erg raar om er overheen te lopen. Voor de Malamutes onderons die het al eens een keer gedaan hebben, die snappen wel wat ik bedoel.
De laatste 100-150 meter was nog even een bonus, want deze meters gingen zowat steil naar boven. Maar het was wel te doen.
Gelukkig hebben zowel de baasjes als mijn halfbroers en –zusssen de tocht zonder al te veel problemen overleefd. Bovendien hebben wij ons voorbeeldig gedragen naar elkaar.

Boven bij het eindpunt aangekomen waren we wederom voor veel mensen een bezienswaardigheid. Maarja, het went. En bovendien is het ook een gaaf gezicht om 15 personen met 11 malamutes bij elkaar te zien. Laten we eerlijk zijn, we zijn gewoon mooi!!
Na deze spannende, avontuurlijke , enerverende en vooral gave dag, zijn de baasjes nog wat gaan eten op het punt waar ze op de heenweg al hadden gedronken. Eigenlijk was dat restaurant al gesloten, maar dankzij Bianca konden zij er toch nog terecht voor een lekkere warme maaltijd en dat gele spul met een wit kraagje….

Wij konden niet allemaal mee want dan krijgen we ruzie met elkaar, maar dat vonden we niet erg hoor. We waren allemaal toch veel te moe.

Toen alle baasjes klaar waren met eten gingen we op weg naar onze tijdelijke onderkomens. Ik vond het allemaal niet meer zo leuk, want dat geslinger en het op en neer gaan werd me allemaal een beetje te veel. Als afleiding ga ik dan altijd zingen, maar aangezien dat op de heenweg al niet was bevallen door mijn reisgenoten had ik ook nu weinig kans van slagen. Ik besloot om het toch te proberen, maar ik werd al snel tot de orde geroepen.

Thuis aangekomen is iedereen bijna direct naar zijn mandje gegaan om te genieten van een welverdiende nachtrust.
 
 
Nogmaals, het was een geweldige dag met heel veel belevenissen. Ik kan ierdere malamute deze wandeling aanraden. Als je een overnachting zoekt, kun je terecht bij DogWalkTrail. Daar zijn ze erg lief voor ons.

Verder wil ik Adahy, Anak, Gaya, Kiara, Mingan, Sakima, Utah, Cheroki, Nituna en Chigau, uh ik bedoel mama, en hun baasjes heel erg bedanken. En een extra pootje geven aan Bianca van DogWalkTrail voor deze geweldige dag en ervaring.

Groet en een dikke knuffel,
Katanka
Terug naar boven