•  

Ervaringen België 2004

 
Zomer 2004: (Karin, Jack en Onyx)
 

Sinds 1 november 2003 zijn wij de baasjes van Onyx, een kruising Flatcoated Retriever/Greyhound/Herder. Onyx is geboren in Spanje en daar langs de snelweg gevonden. Hij is dus hoogstwaarschijnlijk uit de auto gezet. Hij was wel gechipt, waardoor de Spaanse eigenaar achterhaald kon worden, maar die gaf te kennen dat hij niet langer voor Onyx wilde zorgen. Toen is Onyx in een Spaans dierenasiel terecht gekomen, waar hij een half jaar gewoond heeft. Daar was hij doodongelukkig. Spaanse asiels krijgen geen subsidie en teren volledig op vrijwilligers. De honden krijgen alleen (karig) eten en drinken en er is verder geen tijd om ze uit te laten, dus ze moeten maar ergens in de hoek van hun verblijf hun behoeftes doen. Onyx is via de stichting Greyhound Rescue naar Nederland gekomen en sinds een half jaar woont hij dus bij ons.
Tijdens onze vakanties verplaatsen wij ons altijd per openbaar vervoer of lopend met de rugzak en we slapen in een tentje. Onyx moet vanaf nu natuurlijk mee, dus om te kijken of hij dat kan en of hij het ook leuk vindt planden we een testweekend. Dat werd het "Op Pad wandelweekend Hond en Baas". In de beschrijving die we kregen van de Wandelwaaier stond dat het sterk werd afgeraden om met het openbaar vervoer te komen vanwege de lange reistijd en het vele overstappen, maar omdat we dat juist wilden uitproberen en we zelfs niet eens over een auto beschikken zijn we toch met de trein naar Hotton gegaan. De reisduur viel enorm mee (3 en een half uur, evenveel als de door de Wandelwaaier geschatte reistijd per auto) en ook het aantal overstappen was minimaal (2 simpele overstapjes in Maastricht en Luik). We waren zelfs nog sneller dan alle anderen, die met de auto waren gekomen en op diverse plekken in de file hadden gestaan.

Onyx moest zijn eigen spullen dragen in een speciaal daarvoor aangeschafte hondenrugzak, en dat vond hij geen enkel probleem. Hij liet zich gewillig "opzadelen", en trippelde vrolijk voor ons uit. Af en toe nam hij de bocht wel "te krap" en schuurde dan met zijn rugzak langs de muur. Alleen plassen met de rugzak op ging niet, dus als hij aangaf dat hij wilde plassen deden we zijn rugzak even af. Gelukkig kan dat eenvoudig door de klittenbandconstructie tussen het op zijn rug bevestigde "dekje" en de daadwerkelijke rugzak.

Ook in de trein gedroeg Onyx zich voorbeeldig. Hij ging lief op zijn fleece-dekentje liggen (dat hij zelf gedragen had in zijn rugzak) en liet zich aaien door iedereen die dat maar wilde. Alleen conducteurs met een pet op vindt hij een "bedreiging" voor zijn baasjes, dus die kregen een blafconcert als begroeting. Gelukkig dragen Nederlandse conducteurs geen petten meer, maar de Belgen nog wel.

Eenmaal in Hotton liepen we via de "toeristische route" naar de camping drie kilometer verderop. Daar aangekomen bleek 1 van de andere deelnemers van het weekend, Astra met
haar Mechelse Herder Cheeta, haar tent al te hebben opgeslagen. Wij prikten ons tentje daarnaast, terwijl Onyx kennismaakte met Cheeta. Beide acties verliepen succesvol en leverden tevreden en blije gezichten op. Ondertussen waren ook de laatste deelnemers aangekomen: Elsbeth met dochter Janna en hond Max, een Rhodesian Ridgeback pup,
die ondanks zijn jonge leeftijd nu al groter was dan beide andere honden. Max werd blij begroet door Onyx en Cheeta.

 
Ervaringen België 2004
 
Iets later dan gepland stookte Dogwalktrail-gids Pieter-Jan Blok het kampvuur op, nadat hij eerst het "gestolen hout" had teruggekregen van een stel Duitse Hell's Angels. Terwijl de honden om en over ons heen renden legde PJ uit wat de planning van het weekend was.
Zaterdag een soort speurtocht, waarbij de route werd aangegeven door foto's en er onderweg opdrachten moesten worden uitgevoerd. Zondag een wandeling rond het "meer", een afgedamd stuk van de Ourthe.

De zaterdag begon met prachtig weer en een copieus ontbijt. PJ was met zijn vriendin Jacqueline al naar het dorp geweest om lekker vers brood te kopen. Samen met allerlei soorten beleg, koffie en thee vulde dit ontbijt de gehele schragentafel. Het ontbijtbuffet van een gerenommeerd hotel zou erbij zou verbleken. Zelfs na het maken van de lunchpakketten was er nog genoeg over om alle eendjes in de Ardennen mee te voeren.
Daarna bracht PJ ons naar het beginpunt van de wandeling en kon het echte werk beginnen. De foto's waren in de herfst genomen, maar ondanks de gedaanteverwisseling van de bomen konden we ze toch goed herkennen. Ook de opdrachten waren leuk en leerzaam, vooral de "Spechtenboom".

De honden vormden ondertussen al een roedel. Ze hielden elkaar constant in de gaten en blaften bij "onraad" met elkaar mee. Ook de mensen hoorden bij de roedel, want als er iemand achterbleef kwam er altijd wel een hond teruggerend om te kijken waar die persoon bleef. Cheeta kreeg het op een gegeven moment wel erg warm en was toe aan een verkoelend bad. Toen zich dat eindelijk aandiende in de vorm van een beekje, sprong ze er pardoes in om er voorlopig niet meer uit te komen. Daarna trippelde ze weer vrolijk voor ons uit (Cheeta liep de meeste tijd op kop). We hadden nog een beschrijving van een tweede wandeling meegekregen, want we waren tenslotte Op Pad mensen, en die lopen nu eenmaal langer en verder dan de "gewone" Dogwalktrail-gasten. Door de hitte lag ons tempo echter niet zo hoog, en we hadden ook een uitgebreide lunchpauze ingelast, dus we lieten de tweede wandeling voor wat hij was: een mogelijkheid op papier.

Op de camping boog de schragentafel ondertussen alweer door onder het gewicht van de borden de schalen. Nee, niet de vuile afwas van vanmorgen, het waren de ingrediënten van de barbecue. Jacqueline had zich enorm uitgesloofd. Er stonden gerechten op tafel waar een restaurant met Michelin-sterren zich niet voor hoeft te schamen. Op onze vraag of dit het standaard Dogwalktrail-menu was moest ze ontkennen, het was puur haar eigen inbreng. Het deed me denken aan het stripboek "Asterix en de Belgen". Daarin komen Asterix en Obelix rond etenstijd aan bij de Belgische leider Vandendomme, die zijn vrouw Nicotineke vraagt om wat te eten te maken voor de gasten. Haar antwoord luidt:"Gij zijt 'ne straffe, ge neemt onaangekondigd eters mee, en ik heb niks in huis. Nou, ik maak wel wat, maar het wordt wat simpelkes". Op het volgende plaatje staat dan ongeveer dezelfde schragentafel als bij ons op de camping, en ook die bezweek bijna onder het lekkere eten. Onnodig te vertellen dat we niet alles op konden.

Op zondag wederom prachtig weer. PJ liep die dag met ons mee rondom het"meer" in de afgedamde Ourthe. Hij vertelde dat hij er vorige keer verkeerd gelopen was en wees ons het plaatsje aan waar hij toen terecht gekomen was. Dat leek ons een eind uit de route, maar gelukkig wist hij waar het fout was gegaan, dus dat zou hem niet nog een keer overkomen. Helaas bleek je een eind verderop ook nog fout te kunnen lopen, en wederom kwam hij in dat plaatsje uit. Gelukkig met een café op een pleintje, dus daar streken we neer, terwijl PJ binnen met een kaart (die had hij dus helemaal nog niet) en informatie inwon over de mogelijk te volgen routes. Als echte Op Pad mensen bemoeiden wij ons ook met het kaartlezen en de route, dus vanaf dat moment kon er echt niets meer misgaan. Bij elke kruising of splitsing stonden er 6 hoofden over de kaart gebogen, torenspitsen werden met het kompas gepeild en markeringen op bomen en hekpaaltjes werden vergeleken met ingetekende routes op de kaart. De honden werden er ongeduldig van."Ja, duurt dat nog lang met die kaart, we zijn hier wel op een WANDEL-weekend, dus moven met die handel". Tot overmaat van ramp ging het ook nog waaien en regenen, dus moe en verkleumd kwamen we weer bij de auto aan. Dit keer moesten we met z'n allen in 1 auto terug, dus dat werd krap. Na enig overleg gingen Elsbeth en Janna met de honden achterin en de rest voorin. Al na enige minuten lagen zowel de honden als Janna te slapen. Het was een aandoenlijk gezicht.

Terug op de camping dronken we nog wat met z'n allen en was een geslaagd weekend ten einde. Omdat we allemaal te moe waren om de terugreis te aanvaarden verlengden we
ons verblijf met een dag, hetgeen zonder meer mogelijk was. Iedereen vond het een zeer geslaagd weekend, niet in het minst door de leuke manier waarop Pieter-Jan en Jacqueline er vorm aan gaven. Onyx heeft een paar dagen nodig gehad om "uit te rusten" van dit weekend, maar we weten nu zeker dat hij wandelen en kamperen leuk vindt. Gelukkig maar, want dat is onze manier van vakantie vieren, dus als hij mee wil, en dat wil hij, zal hij met een rugzak moeten lopen en in een tent moeten slapen.

Met vriendelijke groet,
Karin Monshouwer
Jack Goedegebuure
Terug naar boven