•  

Vakantiedromen in Oostenrijk dankzij DogWalkTrail

 
Hoe het begon…
Waar kunnen wij als dierenvrienden in hemelsnaam op vakantie met onze honden? Dat vroegen we ons eind 2001 af. Vita en Xanto, twee Shelties, Zino en Bachus, twee Duitse doggen, Karlien, onze dochter van negen, en wijzelf, Inge en Dirk: dat is onze hele mensen/hondenroedel … en daar ben je niet overal even welkom mee! Laten we even op zoek gaan op het internet naar ‘honden – vakantie – Oostenrijk’. Ja, Oostenrijk, want daar wilden we graag naartoe. Hé, we komen terecht bij www.dogwalktrail.com Die site moeten we verder uitpluizen: avontuurlijke vakanties voor mens en hond, en jawel, er mag meer dan één hond mee naartoe!!
 
Dit moet het worden!!!
Even snel contact per e-mail nemen met ‘een zekere Bianca’ en meer uitleg vragen over één week verblijf met het programma van DogWalkTrail (DWT) en tweede week verblijf zonder programma in de tweede helft van augustus. Voor we het goed en wel beseften was alles in kannen en kruiken! Geen bergen papier, geen heen en weer geloop. Informeren en reserveren via het internet. Nog een aanbetaling (voorschot) doen voor het verblijf en het programma van DWT en onze vakantiereis voor de zomer van 2002 werd nog in 2001 meer dan een goed voornemen voor het nieuwe jaar.
 
Ter voorbereiding.
‘Waf, waf, heb je het gehoord Xanto en Zino? We gaan op reis naar de bergen’, blafte Vita, de vijfjarige bruine Sheltie – kenners zeggen ‘sable’ en noemen me geen mini-collie, ook al lijk ik daar wel erg op. ‘We zullen meer moeten wandelen dan onze dagelijkse korte wandelingen, want we gaan ons niet laten kennen in Oostenrijk. Vanaf maart-april moeten we er voor zorgen dat onze baasjes steeds langere en steeds moeilijkere wandelingen met ons maken.’

‘Minstens één keer per week’, blaft Xanto terug, de vierjarige zwarte Sheltie – kenners zeggen ‘Tricolore’ en noemen mij ook geen mini-collie. ‘Ik wil zeker drie uur na mekaar kunnen stappen voor we vertrekken.’
‘Ja, maar, … wat met mijn broertje Bachus – de ‘blauwe’ (grijze) Duitse dog’, vraagt Zino, de tweejarige zwarte Duitse dog zich af. ‘Hij is nog maar vier maanden oud als we vertrekken.’
‘Spijtig voor onze kleinste’, zegt Xanto, ‘maar je moet wel lichamelijk volgroeid zijn voor je de bergen intrekt. Hij zal veertien dagen op vakantie moeten bij de mama en papa van onze baas.’
‘We mogen onze inentingen tegen rabiës niet vergeten en de dierenarts moet ons nog een briefje geven in het Duits waarin staat dat we kerngezond zijn’, blaft Vita.

‘Ik heb ook gehoord dat we een muilband moeten meenemen, maar gelukkig, als niemand het vraagt moeten we dat rotding niet aan’, vult Xanto nog aan.
‘Moeten we 900 kilometer in die warme auto zitten, vooraleer we er zijn?’, vraagt Zino. ‘Helemaal niet, onze baasjes kopen ons een koele en ruime hondenaanhangwagen’, blaft Vita terug, ‘dan gaan we in ons rijdend hondenpaleis naar Oostenrijk!’
 
Zo gezegd, zo gedaan!

17 augustus 2002
Joepie, het is zover, Karlien vertrekt voor het eerst naar de bergen. Wat is ze benieuwd! Om drie uur ’s morgens is ze klaar wakker want onderweg wil ze papa helpen met het lezen van de routebeschrijving. Niets vergeten, daar gaan we dan. Ten minste om de 200 kilometer nemen we een lange pauze, niet alleen voor ons maar ook voor de honden die voor het eerst zover meereizen. Vanaf München kregen we af te rekenen met onze eerste files, maar niet getreurd want tegen 17 uur, ongeveer 14 uur na ons vertrek, arriveerden we in het liefelijke dorpje Piesendorf. Het ontvangstcomité, vertegenwoordigd door Bianca, stond ons al op te wachten.
 
Kennismaking
Als een volleerde gids leidde ze ons rond in het ruime appartement waar we twee weken zouden verblijven.
Twee slaapkamers, badkamer, keuken, woonkamer en een ruim terras: alles wat we nodig hadden zat erop en eraan. ‘We zullen even gaan kennismaken met Yvonne, haar zoon Roland en hun hond Stanley’, stelde ze kort daarop voor, ‘want ook zij volgen het programma van DWT tijdens jullie eerste week’. Met zijn allen overliepen we de mogelijke activiteiten van de volgende week.

Bianca had een uitgebreide map samengesteld met allerlei documentatie over DWT, met tal van folders in het Duits en het Nederlands over allerhande mogelijke activiteiten die we buiten het programma DWT konden doen, en last but not least had ze ook gezorgd voor een handige wandelkaart van de regio. Er was heel wat mogelijk en vooral de flexibiliteit van het programma viel op. Vonden we gemeenschappelijke activiteiten, des te beter, was dat niet het geval, dan kon elk gezin zijn eigen weg zoeken, was het slecht weer dan kon een activiteit verplaatst worden, het begin uur van elke activiteit werd gezamenlijk afgesproken, hadden we met zijn allen meer zin in een andere activiteit dan degene die werd voorgesteld, dan kon dat ook, enz.
 
Wat hebben we ervan gemaakt?
Dag 1: Nog de dag van onze aankomst konden we het niet laten om ’s avonds nog even te genieten van één van de meest idyllische plaatsjes uit de omgeving: de Klammersee, een relatief klein meertje in Kaprun op enkele kilometers van Piesendorf. Het zou niet de laatste keer zijn dat we hier zouden langskomen en –lopen. Een ideale wandeling voor de honden en ook een goed opwarmertje van ongeveer een uur voor ons.
 
 
Dag 2: DWT had ons een rustdag beloofd. We trokken naar de beruchte stuwmeren van Kaprun, hoog in de bergen.  De vertrekplaats was op 1000 meter en we moesten nog eens liefst 1000 meter hoger. Gelukkig werden we er met een bus naartoe gereden. ‘Wat is dat, een bus?', vroeg Zino zich af. ‘Daar krijgen ze mij niet in!'. ‘Kom Zino, we hebben betaald, niet treuzelen', dachten we. Na wat aarzelen, zat hij al meteen op de achterbank, dat was nu ook weer niet de bedoeling. De bus liep vol, maar enkele plaatsen in de buurt van Zino bleven leeg. ‘Hebben ze hier dan geen vertrouwen in een Duitse dog’, dacht hij. De rit was adembenemend, snel, op bochtige wegen, door enge tunneltjes, … echte professionals, die buschauffeurs. Halverwege moesten we er een eerste keer uit. Daar werden we getrakteerd op een ritje met de grootste open lift van Europa, die schuin tegen een bergwand werd opgetrokken. 182 mensen mochten erop. Boven wachtte ons opnieuw een bus, voor het verdere traject. De honden, en Zino in het bijzonder, moeten het leuk gevonden hebben, want ze stormden nu in een vlotte beweging de bus op, nou bus? Het was eerder een sardienenblikje. Het was opletten voor zware schoenen op de hondenstaarten! Eenmaal aangekomen aan het bovenste stuwmeer moesten we met zijn allen toch eerst even op adem komen, na deze helse tocht. Een wandeling van ongeveer een uur over de steile ‘panoramaweg’, een etentje in het plaatselijke restaurant en het langdurig aanschouwen van de prachtige omgeving, deed ons de busreis even vergeten.
Een plots onweer zorgde ervoor dat iedereen liefst zo snel mogelijk weer naar het dal wilde. Tijdens het wachten op de bussen had onze mensen/hondenroedel meer bekijks dan de stuwmeren. Onze gevoelens bij de busreis naar beneden zal ik niet beschrijven, die raad je wellicht al, want naar beneden kan nog sneller dan naar boven!
Goed begonnen is half gewonnen: dit was één van die aanraders van Bianca.
 
 
Dag 3: DWT had gezorgd voor een ‘inloopwandeling’.
Met de gondels van de Areitbahn gingen we in Zell am See, op enkele kilometers van Piesendorf, de hoogte in tot 1400 meter. ‘De bus van gisteren was keitof’, vonden de honden, ‘in die gondels willen we ook als eersten!’. Niet te geloven, want de baasjes hadden vooraf zo hun twijfels over de bereidwilligheid van hun viervoeters.

Fritz, de Oostenrijkse vriend van Bianca, was ook mee. Hij kent de omgeving als zijn broekzak. We volgden hem dan ook vol vertrouwen. Ze hadden een leuk pad, met niet te veel stenen en moeilijkheden voor de honden uitgekozen. Het ging vooral bergaf, want we moesten een goede 600 meter eer naar beneden. Een sportieve Bianca was het waterdragertje voor alle honden. Want geregeld kunnen drinken is wel een belangrijke voorwaarde voor het bergwandelen met honden, zeker voor onze grootst ’s Avonds nodigden Bianca en Fritz ons bij hen thuis uit voor een barbecue. De kok van dienst, Fritz, had dit duidelijk nogal gedaan. Ben je op zoek naar iemand die uw barbecue kan verzorgen, dan kunnen we Fritz zeker aanbevelen!
Ondertussen had Bianca ons nog leren kennismaken met boogschieten. Niemand van ons slaagde erin om de hoofdvogel af te schieten, maar dat was ook niet zo belangrijk. Deelnemen is belangrijker dan winnen! Maar toch, we konden koekjes verdienen voor onze honden. Hoe beter we schoten, hoe meer koekjes, en wij hadden toch drie honden, dus …  Het werd lachen, schieten, smullen, en ook … heel veel praten over honden. Vooral Utah, de nieuwste aanwinst van Bianca, stond geregeld in het middelpunt van de belangstelling.
 
 
Dag 4: Laten we eens wat gaan waterfietsen op het grote meer van Zell am See en het stadje bezoeken (in vrouwentaal: naar de winkeltjes gaan kijken!). Dit was moeilijk met de honden, alhoewel, Bianca denkt eraan om waterfietsen met de honden volgend jaar als mogelijke activiteit te voorzien.
Onze honden dan maar een halve dag naar onthaalmoeder Bianca, want twee halve dagen hondenoppas zit standaard in het DWT-programma. Het was een raar gevoel, zo zonder honden op stap.
Maar Bianca had ervoor gezorgd dat ze zich heel gauw thuis voelden. Van haar mochten ze nog wel eens terugkomen, ze waren heel braaf geweest. En Vita, Xanto en Zino zouden maar al te graag nog eens ingaan op deze invitatie!

’s Avonds trokken we opnieuw naar de Klammersee voor een nieuwe, en over het algemeen rustige wandeling van ongeveer 1,5 uur.
Dag 5: Zullen we eens een wandeling maken vanuit Piesendorf zelf? We vertrekken aan het appartement en lopen het 10 kilometer lange panorama leerpad van Piesendorf af. Dat dachten we tenminste. Het was de eerste (en de enige dag) dat de regen als spelbreker optrad. Na bijna 3 uur stappen hadden we de helft achter de rug, toen werd het net iets te nat. Maar we zaten dicht bij ‘huis’. Langs een steile afdaling liepen we recht ons appartement binnen.

’s Avonds trakteerden Bianca en Fritz ons op een etentje in een gezellig bergrestaurantje. De olijke en bijzonder vriendelijke eigenaar had twee Oostenrijkse specialiteiten bereid. We vertellen natuurlijk niet wat, dat moet je zelf maar eens gaan proeven. Bianca en Fritz leerden ons dat je in Oostenrijk elkaar moet aankijken als je toost met het woord ‘Proost’, anders ben je onbeleefd.
De eigenaar, zelf een grote hondenvriend, zag onze viervoeters graag komen. De hele avond hebben ze rustig liggen genieten van het schouwspel van hun roedelleiders die van een lekkere prooi aan het eten waren.
De mannen van het gezelschap (niet de reuen!), Fritz, Roland en Dirk waagden zich nog aan een snaps, met het argument dat dit de maaltijd beter laat verteren.

Hier moesten we in elk geval nog eens terugkomen, vonden we.
 
 
Dag 6: Dit moest één van de hoogtepunten worden van het DWT-programma. Met zijn allen, ook de honden, doken we ’s morgens een minibusje in. We gingen 45 kilometer verder de hoogste berg van Oostenrijk bezichtigen. 3798 meter hoog is hij. Na enkele tientallen haarspeldbochten slopen we over de 2500 meter. Het minibusje was moe, maar het volhardde en bracht ons waar we zijn moesten, aan de voet van de Grossglockner, in de onmiddellijke omgeving van de Pasterze, een bijzonder grote gletsjer.
Helaas werd het niet voor iedereen HET hoogtepunt, want Zino vond het nodig om de binnennagel van één van zijn voorpoten af te breken op een kunstmatige boordsteen. De stenen in de bergen deerden hem niet, maar die boordsteen, die was er even te veel aan. En hondenliefhebbers weten hoe dit kan bloeden! Bianca was er snel bij als EHBO’er.
 
 
Zino kon dus niet mee naar het eeuwige ijs van de gletsjer. Fritz, Bianca, Yvonne, Roland, Karlien en de honden Utah en Stanley vertrokken dan maar alleen. Achteraf zou blijken dat dit pad toch wel iets te steil en te moeilijk zou geweest zijn voor een Duitse dog.

‘Mama, papa, Bianca heeft van mij een foto genomen op het ijs!! We zijn terug naar boven gekomen met een treintje!!’ hoorden we Karlien achteraf komen aanstormen. Ondertussen had de Grossglockner zich slechts éénmaal ontbloot, want het grootste deel van de tijd schermden de wolken hem af. Maar dat moment hebben we op de gevoelige plaat.
Eind goed, al goed. Opnieuw naar beneden dan maar. Halverwege moest Fritz, naast een goeie kok, ook een goeie chauffeur (en niet zo wild als die van de bussen in Kaprun), stoppen van Bianca. Op een picknicktafel stalde ze een lekkere picknick uit, waarvan iedereen naar hartelust kon smullen.
Aan de voet van de weg naar de Grossglockner stopte het gezelschap nogmaals om een korte wandeling te maken in de buurt van een dierenwildpark. Zino en zijn baasje konden uit voorzorg alleen maar kijken naar hun vrienden-wandelaars.

Dag 7: Zino’s nagel zag er beter uit. Voorzichtig probeerden we een korte wandeling te maken door het brede dal van de Salzach, de rivier die langs Piesendorf stroomt. Alles liep vlot. Het werd uiteindelijk dan toch nog een wandeling van drie uur en aan de bergwand aan de overkant van het dal klommen we nog 200 meter de hoogte in.

Dag 8: Die dag trokken we uit om de hoogste watervallen van Europa te bezoeken. Eerst een eindje met de wagen en dan arriveerden we aan de Krimmler-watervallen. Een steil maar breed en goed bewandelbaar pad. Geregeld moesten we hier een korte pauze inlassen, niet zozeer voor de honden, maar eerder voor hun baasjes. De klim van 1075 naar meer dan 1400 meter kon ons na 7 dagen toch niet echt meer afschrikken. Boven wandelden we nog een heel eind door tot aan een boerderijtje op 1578 meter, waar de verse koemelk onze tongen streelde.
‘Vijf uur wandelen, op zo’n steile weg, zie je wel dat we ons niet laten kennen’, blaften de honden elkaar toe. ‘De enigen die hier moe van worden zijn onze baasjes!’

Dag 9: Vandaag gaan we naar de 2000 meter van de Schmittenhöhe, in Zell am See. Daarboven op de kam gaan we wat wandelen. Dat dachten we! Het was heel heet die dag. We gaan opnieuw met de gondels van de Areitbahn naar boven. We staan net op de parking, komen Bianca en Fritz aangereden. Wat is de wereld klein! Dit was niet afgesproken. Ze vertelden ons dat we op de Schmittenhöhe waarschijnlijk veel volk zouden zien, want één van de proeven van het wereldkampioenschap mountainbiken ging er door.

Tickets kopen en vertrekken. Het is pas aan het eerste eindstation op 1400 meter dat we beseffen dat de Areitbahn 2 en 3 van 1400 naar 2000 meter alleen maar in de winter werken!!! Dan maar te voet, maar vandaag zullen we op de Schmittenhöhe gestaan hebben. Het werd opnieuw een wandeling van vijf uur, gelukkig ook weer over brede en goede wegen. Helaas vonden we onderweg maar één beekje waar de honden konden drinken, en dat bij een temperatuur van boven de 30°. Halverwege konden we gelukkig wat gaan drinken in een kleine herberg. De honden kregen er een ‘hondenbar’, een grote bak met water, eigenlijk een klein zwembad, maar het was echt nodig.
Helemaal boven konden we genieten van het opstijgen van verschillende parapentes en … inderdaad van zwoegende mountainbikers.

’s Avonds kon het bergrestaurantje dat we tijdens dag 5 hadden leren kennen, ons weer verwelkomen. Na deze inspanning hadden we inderdaad weer zin in Oostenrijkse specialiteiten.
Dag 10: Zomerrodelen, nog zo’n aanrader van DWT, dat wou Karlien zeker eens beleven. Met zijn allen naar Saalfelden naar de Biberg. Inge bleef beneden bij de honden wachten, want die konden hier niet mee. Karlien en Dirk gingen eerst met een stoeltjeslift tot boven. Op een ‘bobslee’, (geen echte zoals je in de winter ziet natuurlijk), raasden we door scherpe bochten over een lengte van 1600 meter naar beneden. We waren sneller beneden dan boven! Leuke ervaring.
 
 
’s Avonds kozen we voor een wandeling rond het meer van Zell am See, een vlakke wandeling van bijna drie uur. Het nadeel is dat je daar de weg niet kan inkorten! Maar het voordeel was dat we bijna aan het einde aan een ijskraam voorbijkwamen met bijzonder lekker ijs! (en toen wisten we nog niet dat het lievelingsijs van Bianca banaan met chocoladestukjes is!)

Dag 11: Bianca was volop het programma aan het uitstippelen en aan het uitbreiden voor volgend jaar. Eén van de mogelijkheden was een tocht naar de Pinzgauhütte. Die ligt op 1795 meter en de tocht vertrekt vanuit Piesendorf. Die wou ze gaan verkennen. We gingen graag mee. We zijn maar tot aan de 1250 meter gewandeld. Daar hadden we al door dat het een te zware wandeling zou worden en we keerden wijselijk terug.
 
 
Nadien nodigde Elisabeth ons uit voor koffie (of melk of cola-light) en gebak. Haus Elisabeth is de naam van ons appartement. Is dit nu toevallig toch wel de vrouw van de bakker van Piesendorf!!! Het is ook niet toevallig dat wij in ons appartement elke morgen broodjes en gebakjes in overvloed mochten ontvangen. Wat een verwennerij van Elisabeth!
 
Dag 12: ‘Wanneer mogen we nog eens naar Bianca?', vroegen de honden. Wel, vandaag. Want we willen nog eens naar de Grossglockner, zonder honden, geen gebroken nagels meer. We hadden nog een halve dag hondenoppas tegoed van het programma van vorige week. Met veel plezier vleiden ze zich in de huiskamer van Bianca neer en wij weg.

Bovengekomen, wilden wij nu ook eens naar de gletsjer. In de afdaling wisten we al snel dat dit inderdaad geen haalbare kaart was voor een Duitse dog: te steil, te veel stenen.
Het eeuwige ijs van de gletsjer smolt met kleine beetjes onder onze voeten. ‘Nemen we het treintje om naar boven te gaan’, vroeg ik aan Inge. ‘Geen denken aan, we gaan te voet naar boven’. Boven hebben we het geweten!! Er stond een bordje met de tekst: ‘Nur für Geübte. Only for professionals’. Het was nochtans maar 1,5 uur wandelen.

Dag 13: Als een vakantie tegenvalt zou je nu zeker al aan het aftellen zijn, maar wij waren nog altijd aan het optellen!! We trokken nog maar eens naar de Klammersee. Langs de rivier wilden we de startplaats van ons bezoek aan de stuwmeren van Kaprun bereiken. Het eerste deel was bij na vlak, langs een ‘kabbelend’ beekje, maar in het tweede gedeelte moesten we weer vrij steil omhoog, en tussen de bomen was het behoorlijk glad op de stenen en de boomwortels. We kozen voor dit laatste steile stuk dan maar een alternatieve terugweg langs de weg. In de namiddag trokken we nog eens naar Zell am See, naar de ijskraam. Dat lekkere ijs van Bianca, banaan met chocolade, wilden we ook wel eens proeven.
 
 
’s Avonds nodigde Karlien Bianca en Fritz uit voor een Oostenrijks dineetje. Bianca had haar immers zo in de watten gelegd, ze was zo lief geweest. Want Bianca weet niet alleen met honden om te gaan maar ook met kindjes! Dikke traantjes braken uit bij elke gedachte dat het afscheid nakend was. Maar dat belette niet dat Fritz ons weer voortreffelijk wist te leiden door het aanbod van lekkernijen naar een smakelijk plaatselijk gerecht.

Dag 14: Er ontbrak nog iets aan het palmares. Het afwerken van het panorama leerpad in Piesendorf. Voor dat we gingen inpakken, maakten we onze laatste wandeling (van dit jaar) van een drietal uur langs pittoreske wegeltjes, door weiden, tussen de koeien, langs vijvertjes met dikke forellen, … Onderweg snoepten we voor de laatste keer van de rijpe frambozen en braambessen.

De terugreis
’s Morgens om 7 uur had Elisabeth gezorgd voor extra broodjes en gebakjes. We konden er tegen voor onze terugreis. De zon begon al vroeg te schijnen, net zoals ze onze hele vakantie bijna had gedaan. We droomden en bleven dromen, we hadden niet door dat de vakantie ten einde was … tot we in de buurt van Aken kwamen. De hemel trok dicht. Wat verder gingen de hemelsluizen open … Met een koude douche ontwaakten we uit onze droom, we waren opnieuw in België.

Nog dezelfde avond gingen we het kleine broertje van Zino halen, Bachus. Ik vermoed dat de honden elkaar alle spannende en avontuurlijke verhalen hebben verteld, want weet je wat Bachus de volgende morgen vroeg?
‘Mag ik volgend jaar ook mee met jullie naar Oostenrijk, naar Bianca, Fritz, Bodhi en Utah?’
Als alles naar wens verloopt, zal dit zeker het geval zijn, en dan hopen we ook weer andere hondenliefhebbers te mogen ontmoeten.
 
Ik hoop dat jullie genoten hebben van het dagboek van de familie van van Aerschot, ze komen in april en augustus weer terug naar Oostenrijk dus ik denk dat we een vervolg kunnen verwachten van onze lieve honden vrienden.“
Terug naar boven